Cando falla o freo de tensión
Descubriuse hai dez anos, e agora hai novos coñecementos sobre a súa función: a proteína SPRED2 ralentiza a reacción hormonal de estrés no organismo. Aínda non está claro se tamén xoga un papel no desenvolvemento de enfermidades.
SPRED2: esta proteína atópase nos humanos e noutros mamíferos. Entre os seus descubridores figuran científicos da Universidade de Würzburg do grupo de traballo de Kai Schuh. O profesor investiga que función cumpre a proteína. Xunto coa súa estudante de doutoramento Melanie Ullrich e outros colegas de Würzburg, Ulm e Estocolmo, agora obtivo novos coñecementos sobre esta área, das que informa o Journal of Biological Chemistry.
Os científicos coñeceron a función da proteína con ratos que carecen do xene SPRED2 e, polo tanto, son incapaces de producir a proteína. Os animais mostran un comportamento inusual: beben o dobre que os ratos normais e rascanse moi a miúdo, por exemplo detrás das orellas.
Condicións hormonais anormais
Por que este comportamento anormal? Para aclarar isto, os investigadores do Instituto Fisiolóxico da Universidade de Würzburg analizaron con moita precisión o organismo dos animais. Entre outras cousas, atoparon cantidades significativamente aumentadas da hormona do estrés cortisona e da hormona aldosterona. Este último aumenta a concentración de sal no sangue e, polo tanto, a presión arterial. Como resultado, os ratos beben máis auga para poder excretar o exceso de sal máis facilmente.
As investigacións revelaron máis anomalías. As sinapses do cerebro liberan cada vez máis substancias mensaxeiras. As hormonas CRH e ACTH, que se forman no cerebro e na glándula pituitaria, tamén son demasiado abundantes: as dúas substancias mensaxeiras regulan a produción das hormonas cortisona e aldosterona na cortiza suprarrenal nunha cadea de sinal.
SPRED2, unha proteína de freado
Conclusión dos investigadores: se a proteína SPRED2 falta no organismo, a cadea de sinal hormonal cerebro-glándula pituitaria-córtex suprarrenal está activada con demasiada forza. Ao parecer, a proteína exerce un efecto de freado sobre este sistema, que o organismo sempre activa cando ten que facer fronte a un estrés físico ou psicolóxico.
Os ratos sen SPRED2 axústanse hormonalmente ao estrés permanente. É por iso que os investigadores interpretan o rascado constante que observan nos animais como unha compulsión relacionada co estrés. "O aumento da cantidade de cortisona dálles a ilusión de estrés", di Kai Schuh. Outras causas concebibles do rascado, como a diabetes, non se puideron probar.
Enfermidades causadas por SPRED2 defectuoso?
Sen SPRED2, prodúcese un exceso de hormonas con demasiada cortisona e aldosterona, polo que xorde a idea de que un mal funcionamento deste xene podería ter algo que ver coa presión arterial alta ou outras enfermidades como a depresión. Os científicos tamén están considerando as causas xenéticas de ambas as condicións.
"Aínda non coñecemos ningunha enfermidade en humanos que estea asociada con SPRED2", di o profesor Schuh. Pero iso pode cambiar, como mostra o exemplo do xene SPRED1 moi relacionado: só recentemente os xenetistas demostraron por primeira vez que un defecto deste xene é a única causa da neurofibromatose, crecementos similares a tumores no tecido nervioso.
Próximos pasos dos investigadores
Os investigadores de Würzburg aínda teñen que responder moitas preguntas sobre a función da proteína SPRED2. Xunto con neurofisiólogos, queren analizar por que as sinapses do cerebro están demasiado activas sen a proteína. Tamén buscan moléculas nas células nerviosas que interactúan con SPRED2.
¿Están os ratos a rascarse porque as hormonas simulan unha situación estresante? Os experimentos de comportamento, realizados en cooperación co profesor Klaus-Peter Lesch da Clínica Psiquiátrica, pretenden responder a esta pregunta. Os científicos tamén queren probar aos animais "estresados" cun antidepresivo común, para ver se pode aliviar os síntomas.
"Identificación da proteína relacionada con Sprouty con dominio EVH-1 (SPRED) 2 como un regulador negativo do eixe hipotálamo-pituitario-adrenal (HPA)", Melanie Ullrich, Karin Bundschu, Peter M. Benz, Marco Abesser, Ruth Freudinger, Tobias Fischer, Julia Ullrich, Thomas Renne, Ulrich Walter e Kai Schuh, The Journal of Biological Chemistry, Vol. 286, Número 11, 9477-9488, 18 de marzo de 2011, DOI 10.1074/jbc.M110.171306
Fonte: Munich [LMU]
