Repolo branco para a cociña de inverno
Na estación fría, o sistema inmunitario é particularmente desafiado. Unha dieta saudable con moitas verduras e froitas fortalece o noso sistema inmunitario. Un vexetal típico de inverno é o repolo branco, que proporciona ao corpo moitos ingredientes valiosos. Estes inclúen a provitamina A, o ácido fólico, pero tamén minerais como o potasio e o calcio. A vitamina C só se libera durante a cocción mediante a conversión do precursor ascorbíxeno. Tamén hai fibras dietéticas e substancias vexetais secundarias como as antocianinas.
O repolo branco ten unha longa tradición na cociña alemá e coñécese como chucrut e en guisos abundantes. O vexetal lixeiramente picante a doce tamén sabe ben crúa nunha ensalada. As follas finamente rapadas combínanse con ingredientes afroitados como mazá e mango, pimentón, cenorias e apio, pero tamén abundantes con touciño ou parmesano. Unha vinagreta clásica ou un aderezo lixeiro de iogur con zume de lima vai ben con isto. O repolo branco tamén é un pracer nunha sopa fina cun toque de chile. Para os rolos de repolo vexetarianos, as follas grandes son branqueadas e cheas de arroz e vexetais finamente picados. A continuación, fritir brevemente e cocer os rolos.
O repolo branco non necesita ser lavado antes da preparación. Só tes que retirar as follas exteriores que protexían ben o interior. A cabeza está cortada en cuartos e o talo duro cortado en forma de cuña. Para blanquear, corta o repolo en tiras estreitas e colócao en auga fervendo con sal. Ordena antes as costelas grosas. As verduras fanse máis dixestivas con especias dixestivas como alcaravea, sementes de fiúncho ou anís. Alternativamente, podes cociñar brevemente o repolo en auga con sal, descartar a auga de cocción e rematar a cocción con auga doce.
Calquera que compre repolo branco pode recoñecer produtos de alta calidade polas súas cabezas pechadas, firmes e nítidas. Non deberían ter manchas escuras. As follas frescas chirrin cando se fregan. O repolo branco pódese almacenar nun lugar fresco e seco ata dúas semanas. As sobras son cubertas con papel aluminio no punto de corte e almacénanse na neveira.
Heike Kreutz, www.bzfe.de
